ماه من ، غصه چرا ؟!
 آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز
 مثل آن روز نخست
 گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !
 یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان
 نه شکست و نه گرفت !
 بلکه از عاطفه لبریز شد و
 نفسی از سر امید کشید
 ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
 زیر پاهامان ریخت ،
 تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !
 ماه من غصه چرا !؟!
 تو مرا داری و من
 هر شب و روز ،
 آرزویم ، همه خوشبختی توست !
 ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
 کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند …
 ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید
 یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،
 با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
 وبگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست !
 او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید
 نشانم می داد …
 او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ،
 غرق شادی باشد ….
 ماه من !
 غصه اگر هست ! بگو تا باشد !
 معنی خوشبختی ،
 بودن اندوه است …!
 این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
 چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
 همه را با هم و با عشق بچین …
 ولی از یاد مبر،
 پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا
 و در آن باز کسی می خواند ،
 که خدا هست ، خدا هست
 و چرا غصه ؟ چرا !؟!